Nu mijn coaching plaats vindt in een heus theater, neem ik jullie graag mee in een mooie werkvorm die daarbij aansluit.

Appje

Als ik haar een berichtje wil sturen, denk ik wel 6 keer na over wat er
precies staat en waar ik op hoop. Zal ze het interpreteren zoals ik het
bedoel of kan het verkeerd overkomen? Met een paar smiley’s hoop ik de
juiste intenties over te brengen en als ik op verzenden klik, krijg ik het er warm van. Krampachtig kijk ik of de vinkjes blauw worden en zie dat ze meteen na het lezen weer offline gaat. Geen reactie. Althans, niet direct. Want na een uurtje hoor ik een ‘ping’ en zie ik een sticker met duimpje in beeld staan. 

Leeg

Alles wat je doet kost op een bepaalde manier energie. En soms loop je leeg. Dan voel je dat je spreekwoordelijke batterij leeg loopt op het contact met iemand. En er zijn momenten dat je juist weer oplaadt. Het zorgt voor balans, want het hoeft niet erg te zijn dat iets of iemand veel energie vraagt. Pas als je niet meer kunt opladen, zul je merken dat het niet meer zo lekker gaat. 

Coaching

In mijn coaching gaat het hier ook vaak over. “Ik geef veel aan anderen, maar wie kijkt er om naar mij? Wie vraagt eens hoe het met mij gaat?”
En wat herken ik veel in de gesprekken die ik voer met de mensen die naast mij op de stoel zitten. Want bovenstaand voorbeeld komt uit mijn eigen koker. Mijn hoofd maakt overuren als ik contact met haar zoek en ik krijg er vaak niet voor terug wat ik had gehoopt. Ik werk hard aan deze relatie, maar het is niet wederkerig. En pas toen ik dat doorkreeg, deed ik een stapje terug. Ging ik minder hard ‘werken’ waardoor er ruimte ontstond. 

Theater

Om dit visueel te maken, gebruik ik regelmatig de metafoor van het theater. 

In dit theater sta jij op het podium en je staat hier om jouw (levens)verhaal te delen. Wie zitten er allemaal in de zaal? Wie zitten er op de eerste rij? En op de volgende rij? Wie komt er misschien net binnen of staat bij de deur om de zaal te verlaten? Is de zaal ook gevuld met collega’s of kennissen van (hobby)clubjes? 

De zaal wordt op deze manier gevuld met iedereen die aanwezig is in jouw leven. Dat op zich is soms al overweldigend om te zien, omdat het zóveel mensen zijn of omdat zichtbaar wordt dat je een kleine kring mensen om je heen hebt en het een gevoel van eenzaamheid geeft. Het geeft inzicht in je netwerk. 

Verhaal

We delen wat je ziet en hoe het voelt om zo op het podium te staan. We bekijken het vanuit verschillende oogpunten; zoals jij de zaal in kijkt en de mensen ziet. We draaien het blad zodat je ziet wat zij zien; jij die het podium pakt. Soms een beetje ongemakkelijk, want ‘zo ben je helemaal niet’. Je staat niet graag in the picture. Zorgt liever voor een ander en je zult niet snel om hulp vragen. 

Dat verhaal maken we inzichtelijk door met gekleurde viltjes duidelijk te maken wie van deze mensen veel energie of aandacht van jou krijgt. In de foto is dit met paars aangeduid. Met wit geven we aan van wie jij energie krijgt.
Zonder oordeel kijken we hiernaar en vertel jij wat het met je doet om het zo te zien. De persoon die helemaal achter in de zaal staat, staat op een berg paarse viltjes, terwijl er maar 1 wit viltje onder ligt. Wanneer je over deze persoon vertelt, voelen we beide de zwaarte van dit contact. Het lijkt duwen en trekken in deze relatie en dat resulteert in zorgen maken. “Doe ik het wel goed, doe ik wel genoeg?” 

Wit

Als we de rest van de zaal doorkijken, zien we ook mensen die graag voor jou willen zorgen. Zij staan op een berg witte viltjes en juist daar ligt 1 paars viltje onder.
Je trekt zelf de conclusie: het is niet in verhouding. Je wilt zo graag geven, maar hebt moeite om te ontvangen. Je focus ligt ergens waar die niet hoeft te zijn en daardoor is een soort tunnelvisie ontstaan. Je ziet niet meer wat er op de eerste rij aanwezig is. 

Rust

Het is een wisselwerking, de witte en paarse viltjes. Het hoeft niet altijd in balans of gelijk verdeeld te zijn. Het is goed als er harmonie is. Als je je beide goed voelt bij de manier waarop je er voor elkaar bent. Want een berg witte viltjes, kan ook verstikkend voelen. Waardoor de paarse viltjes alleen maar verder afnemen en de ander zich terug trekt. Om weer ruimte te voelen om te ademen.
Die harmonie voel ik nu in het eerder genoemde contact. Door wat minder te geven, kan ik beter ontvangen als het contact van haar kant komt. Ik maak me minder zorgen als ik een berichtje stuur en ons contact is meer ontspannen.
En dat zorgt voor rust en een opgeladen batterij!

Onderzoeken hoe het met jouw balans gesteld is? Neem gerust en vrijblijvend contact op!

De werkvorm het Theater is van Magnolia Coaching en Training