Als moeder van 2 jonge kinderen met een baan, studie, veel sociale contacten en leuke hobby’s, word ik soms een beetje door de dag geleefd. Lang leve planningen, agenda’s, gewoonten en een vast stramien. Alles loopt op rolletjes en iedereen weet waar hij aan toe is. Het zijn dingen waar je bijna niet meer over na hoeft te denken omdat ze inmiddels zo gewoon zijn en horen bij je ritme.
Het is donderdagmiddag, 16 uur als ik bij een gezellige koffiezaak naar binnen stap. Buiten is het grijs en regenachtig, er loopt bijna niemand door de winkelstraat en wie er loopt, gaat schuil onder een grote paraplu.
Ik ben net klaar met werken en heb een drukke dag achter de rug. Omdat ik deze dag even op mij in wil laten werken en niet meteen mee wil gaan in alle drukte van thuis, besluit ik dus om nog even een kopje koffie te gaan drinken.
Alleen
En terwijl ik daar zit, mij heel bewust van het feit dat ik geniet van even alleen zijn, mijn gedachten voorbij laten komen en even niets moet, komt er een mevrouw aan het tafeltje naast mij zitten. Het herfstweer heeft haar er niet van weerhouden om naar buiten te gaan en ook zij zoekt nu de warmte in deze koffiezaak.
Ik kijk naar buiten en zie de vallende blaadjes, de regen die op het raam tikt en drink mijn thee. En ineens realiseer ik mij… ik zoek bewust de rust op, heb er behoefte aan om even alleen te zijn. Maar deze mevrouw is misschien wel haar huis uit gegaan om even onder de mensen te zijn, heeft de hele dag nog niemand gesproken. Ik vraag me af of dit een ‘generatiedingetje’ zou kunnen zijn; mijn generatie die de hele dag aan moet staan, informatie moet verwerken en druk ervaart. Tegenover haar generatie, altijd thuis geweest voor (en met) de kinderen, op de kleinkinderen gepast en heel veel stilte heeft ervaren toen iedereen het huis uit was en nu te druk is om haar te bezoeken.
Eenzaam
Ik richt mijn blik haar kant op, we maken oogcontact en lachen vriendelijk naar elkaar. Ik vraag haar of zij zich ook is komen opwarmen nu het buiten zo guur is. We praten even, over koetjes en kalfjes. Wanneer zij haar koffie op heeft en het melkschuim uit haar glas gelepeld heeft, trekt zij haar jas weer aan. We groeten elkaar. Ik vind haar stoer. Ik ben er niet achter gekomen of mijn aanname over haar eenzaamheid de reden is dat ze hier zat, maar ik vind het stoer dat ze er lekker alleen op uit is gegaan, dat zij zichzelf ook een geniet-momentje gunt, net als ik. En zo ontmoeten generaties elkaar.
0 reacties