“Ik zie dat je nog een hoop lagen af hebt te pellen”

Zo, hallo!

Een berichtje op Instagram, van iemand die ik niet ken,
niet volg en zij mij ook niet. Maar ik stond op haar lijstje van ideale klanten.
Want… ik liet niet alles van mijzelf zien op Insta en daardoor deed zij de aanname dat ik nog heel wat te ontdekken heb over mijzelf.

Mijn eerste reactie; boos! Wie was zij om dat te zeggen en het was helemaal niet waar. Ik heb al heel wat lagen afgepeld in de afgelopen jaren.
Ik typte dit in de DM die ze mij stuurde, keek ernaar en verwijderde het toen weer.

Zo ben ik 6x opnieuw begonnen aan mijn bericht aan haar. Ik kon het niet loslaten, en dan bedoel ik mijn emoties. Er werd iets aangewakkerd in mij dat ik herken.

Ik durf best te stellen dat ik een emotioneel mens ben. Ik zit niet bij een romantische film te huilen, maar ik reageer sterk op wat ik om me heen zie of voel gebeuren. Vroeger uitte ik dat direct. Totdat ik tijdens mijn opleiding tot verpleegkundige in het ziekenhuis het verzoek kreeg om een cursus ‘Assertiviteit’ te volgen. Niet begrijpend keek ik naar mijn manager die toen zei dat ik mínder assertief moest leren zijn.
Van de inhoud van de cursus weet ik niet veel meer, maar ik herinner me wel dat niets ervan van toepassing was op mij. Ik zat in een klas met mensen die assertiever wilde worden en ik moest de lesstof dan maar omdraaien. Niet veel van opgestoken, behalve dat er voor emoties en gedrag geen ruimte was op deze werkvloer.

Hadden ze toen gevraagd en onderzocht met mij waar deze ‘assertiviteit’ vandaan kwam, dan waren we waarschijnlijk tot hele mooie en helpende inzichten gekomen.
Mijn vader overleed toen ik 15 was, ik ging op mijn 17e op kamers en had daar tussendoor nog een paar andere, pittige hobbels op mijn weg genomen. Genoeg om het gesprek over aan te gaan, maar misschien was dat te spannend.

Terug naar het nu. Ik word getriggerd door de opmerking; “Je hebt nog heel wat af te pellen.” Het is wederom een aanname op basis van wat je ziet, zonder het gesprek aan te gaan en de ander te (willen) leren kennen. Ik was weer even terug in het ziekenhuis…

En toch heeft het bericht me ook weer bewust gemaakt van mijn eigen aannames, de mening die ik soms heb over iets of iemand, zonder me te verdiepen, te verrijken.
Ik bekijk het van een afstandje, loop er tussendoor. Ik haal een paar keer diep adem, merk waar ik de emotie voel in mijn lijf en welke herinnering er aangewakkerd wordt. En besluit dan pas hoe te reageren.

Ik heb haar overigens bedankt voor het aanbod en aangegeven dat ik het niet ‘voel’ 😇