Ken je ze? Die gedachten die je bezig houden,
die zich constant opdringen.
Terwijl je ergens mee bezig bent, als je in bed ligt
of onder de douche staat. Of als je in de auto zit.
Een stemmetje dat je vertelt dat je niet goed genoeg bent, dat je niet mooi bent of zich afvraagt waarom je doet wat je doet.
Iedereen heeft ze; gedachten. Soms vrolijk en blij, soms somber en kritisch.
Ik heb ze zelf natuurlijk ook. Dankzij ACT (Acceptance and Commitment Therapy) heb ik geleerd deze stem een naam te geven. Een soort koosnaampje. Het is Toos geworden. Toos is iemand die tijdens mijn opleiding vaak heel kritisch was. Zij vroeg zich af of ik wel gemotiveerd genoeg was en of ik het wel zou redden. Zij gaf mij tot 3 keer toe een 5,4 en leek daarmee dat beeld te bevestigen.
Had zij maar eens aan mij gevraagd wat ik nodig had.
Goed, ik heb dus ook die gedachten en stel me dan voor dat het Toos is die deze tegen mij zegt. Toos vertelt mij dat ik misschien nog wel een extra training of opleiding moet volgen om écht goed te worden in wat ik wil zijn. Ze vraagt zich af of mensen wel op mij zitten te wachten en of het idee van de volgende workshop niet super simpel is en daardoor geen interesse zal wekken.
Door deze gedachten een naam te geven, helpt het mij om er afstand van te nemen. Ze niet serieus te nemen en me te realiseren dat het maar gedachten zijn. Het is niet de waarheid. Het is een overtuiging die erin gesleten is en ik kan dit verhaal veranderen.
Als Toos mij nu vertelt dat het beter is om deze tekst toch niet te posten, dan zeg ik haar dat ik het lekker toch doe. En dat ik me niet klein houd omdat zij het zegt. Of het tegendeel bewezen wordt, zal de tijd leren. Maar ik laat me niet leiden door mijn gedachten. Ik ben mijn gedachten niet, ik heb ze.
0 reacties